|
با عرض سلام ماه رمضان بر همگی مبارک باد?{ک-
سیل خروشان اندوه، بی امان بر وجودش یورش می آورد و گلویش را می فشارد، چندان که نمی داند از این بند غم چگونه رهایی باید … دلی دارد دردمند و تنی دارد رنجور، مانده است که این حکایت را نزد کدام دوست برد و این شکایت را در کدام منزل بگشاید. ژرفای این رنج را کسی نیست که دریابد و پهنای این اندوه را احدی نیست که حس کند! آرام و قرار ندارد، وجود توفانی اش را به کوچه های شهر می سپارد و در اندیشه ساحلی که توفان از جانش برگیرد و گرداب وجودش را آرامش دهد، منزل به منزل به پیش می تازد. این نیاز اوست، نیاز راستین هر انسانی که در اندرون جان خویش غم نهفته دارد و اندوهی فرو خفته. هر که چنین است در ورای این جهان خاکی، کسی را می جوید که سخن و حکایت او را بشنود و نجوای برخاسته از دل غمزده او را مهربانانه در کام خویش ریزد… آن گاه که چنین کسی را یافت، بند از دل می گشاید و بی هیچ ترتیب و آدابی همه ناگفته های خود را - که از واگویه آن پرهیز داشت - بر زبان می راند، زیرا می داند که این گوش، چونان دیگران نیست که فقط می شوند، بلکه این سخن در برابر فردی گفته می شود که با شنیدن آن، گویی همه رنجها و غمها را در جان خویش می بینند، پس می کوشد تا غبار غم از تن و جان وی بزداید و او را در زلال معرفت خویش جلا بخشد. این سرچشمه فیض و کرامت و این معدن بخشش و بزرگواری، زمانی برا نسان آشکار می شود و معنی می یابد که این باور را با همه وجود خویش دریابد که او کلید هر قفل ناگشوده است و توان این را دارد که انسان را از گرفتاری در کلاف در هم پیچیده مشکلات رهایی بخشد. هر گاه انسانی به این باور بنیادین دست یافت و با همه وجود خویش به این سرچشمه عرفان معرفت رسید، می تواند از زلال آن سیراب گردد و خود را در جوار دوستی مهربان ببیند که همه وجودش رامشفقانه وقف او کرده است. اما رسیدن به این باور چندان سهل نمی نماید… آن غمزده ناآرام و بیقراری که خود را در همه شلوغی شهر، تنها و بی کس می دید و تمامی اسباب و ابزارهای مادی را برای درمان درد خویش ناکار آمد و بی اثر می دانست … اگر رو به این منبع لایزال قدر آورد و آن را توان مطلق، رأفت مطلق، عشق مطلق و درمان مطلق ببیند، آن گاه است که می تواند از همه این صفات مطلب بهره گیرد و آتش اشتیاق خویش را فرو نشاند. این نیاز آدمی به پناهی ماورایی، از بارزترین نشانه های بندگی و عبودیت انسان در برابر ربوبیت توانمند و فراگیر و داناست و که انسانیت انسان در همین عبودیت، مناجات و دعا آشکار می شود و ارزش وجودی او در همین رویکرد عاشقانه بروز می یابد. …. و یکی از راههای رسیدن به این مهم، قرار گرفتن در مسیر متعالی اولیای خداست. این گونه است که من و تو و آن دوست رنجور ما، هر گاه که ابرهای تیره غم بر فرازمان نمایان می شود و زندگی را بر ما سنگین می سازد، از میان همه کسانی که در گرداگرد ما برایمان دل می سوانند، زاویه خلوتی می جوییم تا با "او" زمزمه کنیم. همو که سخن ما را می شنود، درد ما را حس می کند، توان درمان آن را دارد، عاشقانه در علاج درد ما می کوشد و تا ما را از غم اندوه رهایی می بخشد. من و تو و آن دوست اندوهگینی که نمی دانیم توفان جانمان را چگونه فرونشانیم، چه جایی داریم، جز جوار آن مهربان ولی خدا؟ جایی که فرشتگان درآمد و شدند و درهای رحمت الهی برای بندگانش گشوده؟ جایی که بند از پای ما گسسته و ما رابه سان کبوترانی آزاد در فضای دل رها می سازد؟ رهایی از بند، در پی بندگی مطلق، و آزادی از تعلقات، در پی عبودیت محض! من و تو چه داریم جز همین سرمایه هنگفتی که همه چیز در برابر آن ناچیز است؟ ما چه داریم جز همین ولی مطلقی که باب گشوده به قدرت مطلق، علم ملق و عشق مطلق است؟ ما کجا را داریم جز همین قطعه ای از بهشت که در کنار ماست؟ ما کجا راداریم جز همین حریم دوست که گاه و بی گاه، عاشقانه به سویش می شتابیم؟ من و تو، قطره ای هستیم از دریای بیکران ارادتمندان حضرتش. من و تو ذره ای را می مانیم از یک جهان دوستدار حضرتش. من و تو اندکی از خیل بی شمار نیازمندان کویش هستیم. از آن هنگام که تن پاک علی بن موسی الرضا علیه السلام را در مشهد نهادند، همه روزه بر زائران مقدرش افزون شده، و هر کس حاجتی از آن امام رئوف طلب کرده، آن را به درستی ستانده و کرامت امام را به خوبی دیده است. اگر ما به کسانی اشارت داریم که تن ناتوان خویش را شفا خواسته اند و آن را گرفته اند، نه بدین معنی است که تنها همین شفایافتگان از دامن بخشش امام بهره جسته اند بلکه هر لظحه در حرمش حضور یابیم، خیل مشتاقان در حال نجوا با اویند. و هر دم خوان نعمتش بر جمع مشتاقان گسترده است و چه بسیارند آنان که از این سفره کریمانه بهر می ستانند.
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
|
|
نوشته شده توسط عزیزالله در شنبه 88/10/19 و ساعت 10:12 صبح
